Kıbrıs’ın sözlü tarihi birçok yönüyle kaydedilmeye muhtaç… Eskiler anlatır; anlatılar kaydedilmezse kişilerle birlikte göçer gider, kaybolur ve iz bırakamazlar geleceğe.
Meşhur Kıbrıslı Rum, Dome Hotel’in sahibi Costas Catsellis’in yakın bir akrabası, kayınbiraderinin karısı, 1974 sonrası Girne’deki evinde yaşamaya devam etmiş. Kıbrıslı Türkler arasında tek başına, Kıbrıslı Rum bir kadın… Adı, Kleopatra… İyi niyeti ile meşhur ve çok varlıklı olduğu bilinen Kleopatra savaş sonrasında yasal haklarını kullanmış ve Girne’de yaşamakta karar kılmış. Sen misin yasal hakkını kullanan... Kleopatra’nın Girne’yi terk etmesi için kendisine az mı rahatsızlık verilmiş… Gözleriyle görenler var: Huzursuzluk mu yapılmamış, iterek korkutmaya yeltenen mi çıkmamış, bahçıvanı mı dövülmemiş… Sonunda terk etmiş kenti de, evini de ve diğer mal varlıklarını da… Boşuna değil kötü muamele… İşin ucunda ev ve diğer mallarla mülkler var pek tabii. Kadın pes edip gidince evi dahil tüm mülkleri şahıslar tarafından ele geçirilmiş. Kleopatra Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nde dava açmış, dava devam etmekteyken Baf’ta yaşlıların kaldığı bir güçsüzler yurdunda vefat etmiş. Kendisini ziyarete gelen Kıbrıslı Türk dostlarına ‘Girne’den gitmem için ellerinden ne geliyorsa yaptılar. Mülklerime el koydular. 95 yaşına geldim, belki göremeyeceğim ama Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ndeki davayı kazanacağım’ diyormuş…
1974 sonrasında Girne’nin merkezinde kalan 5-6 Kıbrıslı Rum’dan iz yok şimdilerde. Ne de Çatalköy’de ki 230 küsur Kıbrıslı Rum’dan. Ozanköy’de kalan 150 civarında Kıbrıslı Rum da baskılar sonucu güneye göç ettirildiler. Halbuki 2 Ağustos 1975 tarihli Nüfus Mübadelesi Anlaşması’na göre Kıbrıslı Rumlar Ada’nın kuzeyinde kalmakta serbest olacak, kuzeyde dolaşım serbestliğine sahip şekilde eğitim kolaylıklarıyla kendi dillerinin icrası için her türlü yardımdan yararlanabilecektir. Hiçbir baskı altında bırakılmaksızın güneye geçmek isteyenlere ise gerekli izin verilecektir.
KKTC’de kurulu düzen temelini özel mülkiyeti gasbetmek üzerine oturtmuştur. Dışarıdan bakıldığında denizde yasal ticaret yapan gemilere yasa dışılıkla el koyan korsanlara benzetiyorlar bizleri. Zorbalıkla insanları özel mülklerinden kaçıran ve sonra o mülkleri ele geçiren, başkasına ait mülke tapu çıkaran bir devlet anlayışı… Mübadele anlaşmasının kurallarını ihlal ederek baskıyla Güney’e gönderdiğimiz Kıbrıslı Rumların ahında boğulacağız sonunda. ‘Saatçi’ lakaplı Rum’un karısının hüznünde, torunlarına geçen acısında yitip gideceğiz. Kuzey’deki onca mülküne rağmen elinde bir kuruş kalmadan, Baf’taki güçsüzler yurdunda ölen Kleopatra’nın son nefesine dizildiğimizle kalacağız.
Kozanköy’e bir Kıbrıslı Rum’a evi iade edilmiş de Rum da gelmiş, Kıbrıslı Türklerin arasında yaşamaya karar vermiş. Haşa aramızda Rum istemeyik nağmeleri dökülürmüş milletin ağzından. Vay efendim ya yüzlercesi gelirseymiş. Hem Taşınmaz Mal Komisyonu ne diye parasını ödemez de Türkleştirmezmiş bu evleri… Türkiye’de kriz varmış da komisyona para göndermezmiş artık.
İşin esası, krizden değil. Bizim ahali bir kuruş katkı yapmadan Türkiye vatandaşlarının vergisiyle ganimet Türkleştirilsin ister ziyadesiyle. Nasıl olsa nereye, ne için, ne kadar vergi ödediğinin hesabını yapmayan bir ‘anavatan’ yurttaşı var Türkiye’de; gasbettiğimiz mülkler için milyonlarca Euro’yu ödeyiversin gayri...
Kozanköy’e yerleşecek olan Kıbrıslı Rum Nikolas Skuridis yasal hakkını kullanıyor. Daha fazla Rum da hak ediyorsa doğduğu evde yaşayabilir ve bu ceberut düzenin geçmişini, bugününü bize hatırlatırcasına kendi evinde uluslararası hukuktan kaynaklanan sapasağlam haklarına dayanarak, hayatına devam edebilir. Kimi nereden kovacaksın? Kimi nerede istemeyeceksin? Adamın özel mülkü. İster oturur, ister satar, ister yıkar.
Yağma, gasp, şiddet, yalan ve hukuksuzluk üzerine kurulan sistem ayağımıza dolanmadan mutlu mutlu yaşar gideriz sanıyorduk herhalde.
Kleopatra’nın ahı tuttu bir kere. Göçse de ölse de hukuk vazgeçmez. Kötülüğün hesabı er ya da geç sorulur.